Ik heb van mijn moeder geen liefde gekregen. Wel van mijn oma, onvoorwaardelijke liefde, maar dat had ik vroeger nooit door. Ik heb mijn vader verteld dat ik hiv-positief ben, mijn moeder niet. Mijn oma ook niet. Maar zij wist het wel. Je hoeft niet altijd alles te vertellen. Als iemand echt geïnteresseerd is in je en medeleven toont, hoef je het niet te zeggen. Dan weten ze het wel. Helaas is mijn oma twee jaar geleden overleden, maar haar liefde heb ik wel terug kunnen geven. Ik geef dat door aan mijn nichtje. En later aan mijn eigen kinderen. Ik ga het anders doen. Dat weet ik zeker.
Hoe gek het ook klinkt: hiv heeft mijn leven veel mooier gemaakt. Ik merk het in alles, alles draait nu om gevoel in plaats van uiterlijk en materialisme. Ik leef met anderen mee, werk nu intensief met "eenzame" ouderen, in plaats van in de horeca. Ik probeer altijd aan mensen door te geven wat ik voel, liefde, warmte, eerlijkheid en oprechtheid!
Dit is nieuw voor mij. Soms heb ik het idee dat ik in 2 werelden leef: de mijne nu en die van m'n familie, van hoe ik vroeger ook was. Maar dan ben ik zo blij dat ik het besef nu wel heb. Er is geen ontkomen meer aan, hiv heeft mij bewust gemaakt van het leven en hoe mooi het leven kan zijn!